​CONTACT

​Marcel Wesdorp [1965]
Tjalklaan 37 
3028 JH Rotterdam, 
The Netherlands 
[email protected]

​REPRESENTATION

​Galerie Helder
Tasmanstraat 188
2518 VT Den Haag
The Netherlands
[email protected]​  \  galleryviewer.com
Solo shows

​Houtrustker, Den Haag, 2023
Galerie Helder, Den Haag, 2021
Goethe Instituut, Rotterdam, 2020
Galerie Helder, Den Haag, 2020
​De Aanschouw, Rotterdam, 2019
Zerp Galerie, Rotterdam, 2011
Stedelijk Museum Schiedam, 2011
​Galerie 300procent, Rotterdam, 2009
​Nova Zembla, Den Bosch, 1999
Sterrenwacht, Rotterdam, 1994
Wijnhaven, Rotterdam, 1991
Artist Talks/Interviews/lectures

Houtrustkerk lecture 2023
ARWE Galery lecture 2021
Gallery Helder Artist Talk 2020
Den Haag FM Radio interview 2019
Gallery Helder Artist Talk 2019
Gallery Helder Artist Talk 2018 
Høgskolen i Oslo og Akershus interview 2017
Township Rotterdam Timmerhuis lecture 2017
Gallery Helder Artist Talk 2014
Willem de Kooning academie project week 2011
VPRO Radio interview 2011
Willem de Kooning academie photography guest lecturer 2011
Stedelijk Museum Schiedam Artist Talk 2011
Stedelijk Museum Schiedam Lecture 2007
​ABK Rotterdam Lecture 2004
Group shows

Vrij Paleis, Amsterdam, 2023
​Frank Taal Galerie, Rotterdam, 2023
​ArWe Gallery, curated INTENS, Gouda, 2021
Galerie Helder, Den Haag, 2021
Photo Festival Schiedam, 2020
Galerie Helder, curated Continuous Diversity, Den Haag, 2019
Galerie Helder, curated Coordinated Coordinates, Den Haag, 2018
PHK18, Rotterdam, 2018
Oslo and Akershus University, Oslo, 2017
WTC Art Gallery, a art exchange program between South Korea
and the Netherlands, Rotterdam, 2016
​Erasmus Universiteit, Rotterdam, 2016
Symposion, Gorinchem, 2015
​Galerie Helder (in duplo), Den Haag, 2015
​Galerie Helder (in duplo), Den Haag, 2014
Erasmus Universiteit (in duplo), Rotterdam, 2013
Photo Festival Schiedam, 2013
Palais de Tokyo, Paris, 2012
Museum Belvédère, Heerenveen, 2012
Museum Le Secret, Zwolle, 2012
Graphos Biennale, Den Bosch, 2011
Galerie 300procent, Rotterdam, 2010
Galerie 300procent, Rotterdam, 2008
​Stedelijk Museum Schiedam, 2007
Galerie 300procent (in duplo), Schiedam, 2006
​ArtWalk Amsterdam, 2003
Galerie Ingenhoven, Esbeek, 2002
Kunsthal, Rotterdam, 1999
Art Fairs

​Platforms Project, Athens, 2022
KunstRAI, Amsterdam, 2022  (ArWe Gallery)
Photo Basel, Swiss, 2021  (ArWe Gallery)
​Unseen, Amsterdam, 2021  (Galerie Helder) (ArWe Gallery)
BIG ART #1, Amsterdam, 2016  (Galerie Helder)
KunstRAI (solo), Amsterdam, 2015  (Galerie Helder)
Rotterdam Contemporary Art Fair, Rotterdam, 2015  (Galerie Helder)
KunstRAI, Amsterdam, 2014  (Galerie Helder)
Art at the warehouse, Rotterdam, 2013  (Zerp Galerie)
​Club A Project, Amsterdam, 2012  (Zerp Galerie)
​Paviljoen Rotterdam, Rotterdam, 2012  (Zerp Galerie)
At Locations permanent

Social Insurance Bank Rotterdam​, Garden, 2003
Centraal Boekhuis Culemborg, Book of Images, 1995
Open Studio's

GRAW, Blokland studio's, 2023 [guest]
GRAW, Jhr. De Savornin Lohman School, 2022 [guest]
GRAW, Blokland studio's 2020 [guest]
GRAW, Blokland studio's 2021[Film Programm by Hans Wilschut] 
​Korenbeurs Schiedam, 2015 [guest presentation]
Open Atelierroute Schiedam, 2012/2011/2008
Open Atelierroute Schiedam, 2006 [guest] 
​Beeldend genootschap, Rotterdam Overschie, 1997
Work in Collection : Stedelijk Museum Schiedam / Erasmus Universiteit / Hoge School Rotterdam / Sociale verzekerings Bank / Centraal Boekhuis and ​various private collections
De heuvels van de leegte

Toen een aantal buitenlandse kunstkijkers kennismaakte met het werk van Marcel Wesdorp, viel hen op dat zijn landschappen bergachtig zijn. Zij verwonderden zich daarover, want het Nederlandse referentiekader voor het landschap zou toch vooral het meer dan vlakke polderland zijn, zo redeneerden zij. De geschiedenis laat echter zien dat de Nederlandse landschaps-schilderkunst lang niet altijd voldoet aan die vooronderstelling. Toen bijvoorbeeld Jacob van Ruisdael (1628/29-1682) naar de omgeving van Bentheim reisde, kon hij geen genoeg krijgen van de heuvels daar en zij inspireerden hem, samen met de naar het Scandinavische landschap gecomponeerde schilderijen van zijn collega Allaert van Everdingen (1617- 1675), tot zijn landschappelijke fantasieën met rotsen en wilde stromen die een groot contrast vormden met zijn weergaven van Hollandse landschappen. Rembrandt maakte tijdens wandelingen graag schetsen van het vlakke, drassige polderland rond Amsterdam. Toen hij elementen daarvan echter verwerkte in zijn etsen, verschenen daar ook wel rotsen, heuvels en bergen achter. Ongetwijfeld deed hij dat om de dramatiek te verhogen. Rembrandt had echter nooit bergen gezien in het echt. Als standvastige Hollander was hij reizend nooit veel verder gekomen dan Friesland. Rembrandt kende bergen alleen van afbeeldingen en zag daarin hun dramatische kracht.

Naast het vakkundig verhogen van de dramatiek gold voor hem echter nog een aspect dat, als bij Ruisdael, van artistiek belang was: de verinnerlijking van het landschap in die zin dat het een beroep doet op de verbeelding van de kunstenaar en daarmee op die van de kijker. Bij Rembrandt kwamen de bergen letterlijk uit zijn hoofd en vormden op die manier een spiritueel landschap. Natuurlijk had hij ervoor kunnen kiezen alleen een dramatisch wolkenspel het karakter van zijn landschap te laten bepalen, zoals menig Nederlands 17de-eeuws landschapschilder deed. Ook dat deed hij in zijn etsen, maar tevens koos hij er soms voor de aarde omhoog te stuwen, heuvels te creëren, soms zelfs ongenaakbare rotsen en bergen, in een landschap dat hij alleen voor zijn geestesoog kon zien. Dat waren niet de landschappen waar hij fysiek was geweest maar waar hij geestelijk dwaalde. 

Een groot verschil tussen Nederlandse 17de-eeuwse landschappen en die van Wesdorp is dat de 17de-eeuwse landschappen aangekleed zijn met struikerij en bomen, met huizen, dorpen, mensen en hun vee en voertuigen. Afgezien van het decoratieve karakter van dergelijke voor de hand liggende elementen, hadden zij ook niet zelden een betekenis voor de inhoud van het schilderij. Op zijn minst suggereerden zij een betekenis, over de voortgang van het levenspad, de eindigheid van het leven, de almacht van de godheid en wat dies meer zij. Wesdorps landschappen zijn juist compleet verstoken van dergelijke decorstukken. Wesdorp bant daarmee ook hun eventueel bijkomende betekenissen. Misschien zitten zij nog in zijn landschappen, maar liggen zij verzonken in de heuvels en valleien van zijn verder kale aardoppervlakken. Zijn aarde is woest en ledig en het staat open voor de kijker om zijn eigen ideeën eruit te delven. De kijker die er aankleding ​– bomen, huizen, mensen enz. – in projecteert, zit zichzelf in feite in de weg; de heuvels nodigen veeleer uit de nieuwsgierigheid, de ontdekkingsdrang te activeren. Wat zou er zich bevinden achter een heuvelrug? Hoe zou een vallei eruitzien en welk karakter krijgt ze wanneer je van positie verandert?

Het nieuwsgierig zijn naar onontgonnen gebied wordt in de geschiedenis vaak in verband gebracht met cultivering en kolonisering. Er is echter nog een andere drang achter die nieuws-gierigheid en dat is de nieuwsgierigheid naar het zelf.

Ontdekken is een fijn samenspel van strategie en een onbeteugelbare drang het onbekende te beleven en daarmee het onbekende tot het eigene te maken. Met andere woorden: ontdekken is een hyperindividuele bezigheid. Ontdekken wordt een meer basale bezigheid naarmate het landschap geen aangebrachte of aangegroeide elementen bevat. Wie het voorrecht heeft gehad zich in een woestijn te bevinden of in een landschap als dat van de Schotse Hooglanden weet hoe persoonlijk en direct zo’n landschap in al zijn leegte kan aanspreken. Enerzijds hebben dergelijke lege landschappen alleen de minimale aanknopingspunten voor degene die er zich bevindt – licht en donker – anderzijds nodigt die leegte uit om erin te dwalen en om ervaren te worden en daarmee de innerlijke leegte te projecteren, er misschien de rijkdom van te ontdekken. Het ervaren van zo’n leegte kan ook bedreigend zijn: het niet aankunnen van die leegte lijkt het niet aankunnen van de eigen leegte. Het kan daardoor echter ook juist bevrijdend werken. Het is ook goed mogelijk dat beide gemoedstoestanden in elkaar overgaan. Wat eerst een bedreiging leek en iets onhanteerbaars, wordt een leegte van rust en stimuleert de nieuwsgierigheid en het gevoel één te zijn met de eigen geest die zich personifieert in het lege landschap om je heen.

Een ander aspect dat met de aanvankelijke dreiging te maken kan hebben, is de eenzaamheid. Dat wordt benadrukt door filosoof Eric Bolle, een groot bewonderaar van Wesdorps werk. Hij consta-teert dat je steeds hoe dan ook alleen voor de landschappen van Wesdorp staat. Er is geen detail of punt waarover je in kort bestek met een ander kunt communiceren, het enige dat het landschap biedt is ervaring, de eigen ervaring. Wesdorps landschappen gaan daarmee terug op de romantische traditie van het sublieme, het willen opgaan in het bovenmenselijke. Waar de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich (1774-1840) nog een figuur naar een onherbergzaam landschap liet kijken, met wie je je als beschouwer kon identificeren, daar ben je bij Wesdorp zelf die kijker en je staat zowel voor als bijna in het landschap wanneer je je erin verdiept. Je zou ook kunnen denken aan de schilderijen van Mark Rothko die eveneens de kijker in zich lijken te willen zuigen. Wesdorps werk heeft echter niet meteen met een dergelijke abstractie te maken, het toont meer een virtuele of liever alternatieve werkelijkheid. Het toont een landschap dat er daadwerkelijk zou kunnen zijn – Wesdorp heeft er zelfs de coördinaten van vastgesteld – dat ontzag inboezemt, daarnaast ook een enorme aantrekkingskracht uitoefent, maar dat alleen verder kan leven in de geest van de kijker en de neiging heeft daarmee samen te vallen.

​Dat valt des te meer op in de traag verlopende films van Wesdorp. Je bent als kijker overgeleverd aan het langzame kijken, het bijna aftasten met de blik van het landschap. Wie zich eenmaal heeft aangepast aan de langzame beweging in de film en wie de bijbehorende soundscape aanvaardt als natuurlijk in plaats van vervreemdend, zal het op den duur moeilijk vinden zich eruit los te rukken. Zoals Bolle het onlangs verwoordde: “De mate waarin het werk op je afkomt is groter dan je eigen opvatting.” Wesdorp zelf benadrukt dat wat hem betreft de kunstenaar geen spiegel toont van de maatschappij – zoals door commentatoren nog wel eens verondersteld of verlangd wordt – maar dat de kunst een spiegel toont van de mens. Wesdorps werk toont dan ook daadwerkelijk dat streven om de mens zelf vooral individueel mee te nemen in een beeld dat werkelijk lijkt maar in feite puur innerlijk is.

Daarnaast is Wesdorps werk een wonderlijk amalgaam van de ratio en het gevoel, ja zelfs de emotie. Het is echter ook niet juist steeds maar weer dat clichématige onderscheid te maken tussen verstand en gevoel, en zeker niet waar het de kunst betreft. Juist in de kunst is kennis en ratio vaak nodig om het gevoel aan te spreken, alsof de ratio – de materiaalkennis, het maken van een compositie, de kennis en denkwijze die ten grondslag ligt aan een kunstwerk – de grammatica van het gevoel vormt. Het doel van de kunst is immers niet dat van de wetenschap, de realiteit te ontmaskeren; kunst is veel meer een samenstel van zaken, materieel of immaterieel, dat nadrukkelijk door de zintuigen kan worden waargenomen en nadrukkelijk is ontsproten aan, en een beroep doet op de verbeeldingskracht van de mens. Dat Wesdorp in zijn werk ontroering en emotie niet schuwt, valt ook samen met de technieken die hij gebruikt en omarmd heeft. Bij hem is de ratio – de filosofie, de berekening van coördinaten, de technologie die hem in staat stelt zijn werken te maken – een grammatica geworden om het sublieme, dat sinds de Romantiek actueel blijft, te openbaren. De computer is voor hem niet alleen zijn verfdoos, tekenpapier, schilderslinnen en cameralens, het is meer dan de som van die zaken, zoals voor een schilder diens kunstenaar-schap ook meer is dan alleen de som van kunde en materiaal. Zo betekent het bij Wesdorp ook niet dat hij de ratio van de computer gebruikt om die ratio zelf weer te geven als een bewijs van wat het vernuft van de huidige mens en hij zelf vermag. Natuurlijk, wie zich rekenschap wil geven van hoe Wesdorps werken zijn ontstaan, ontkomt niet aan de technische details, de wetenschap, de filosofie die hem mateloos interesseert en beïnvloedt, maar uiteindelijk sta je als kijker, zoals Bolle al constateerde, alleen tegenover Wesdorps werken en vind je jezelf er wellicht in terug. Wat dat betreft waren de buitenlandse bezoekers uit het begin van dit verhaal al spoedig na eerste kennismaking verlost van hun premisse dat het vlakke Nederlandse polderlandschap zich zou uiten in eenzelfde vlakheid.

Bertus Pieters, 2020
Villa La Replubblia  ➝
The hills of emptiness

When a number of foreign art viewers were introduced to the work of Marcel Wesdorp, they noticed that his landscapes are mountainous. They were surprised by this, because the Dutch frame of reference for the landscape would mainly be the more than flat polder land, they reasoned. However, history shows that Dutch landscape painting does not always meet that premise. For example, when Jacob van Ruisdael (1628/29-1682) traveled to the area around Bentheim, he could not get enough of the hills there and they inspired him, together with the paintings composed after the Scandinavian landscape by his colleague Allaert van Everdingen (1617 - 1675), to his landscape fantasies with rocks and wild streams that formed a great contrast with his depictions of Dutch landscapes. Rembrandt liked to make sketches of the flat, swampy polder land around Amsterdam during walks. However, when he incorporated elements of this into his etchings, rocks, hills and mountains also appeared behind them. No doubt he did that to increase the drama. However, Rembrandt had never seen mountains in real life. As a steadfast Dutchman, he had never traveled much further than Friesland. Rembrandt only knew mountains from images and saw their dramatic power in them.

In addition to skillfully heightening the drama, however, there was another aspect that, like Ruisdael, was of artistic importance: the internalization of the landscape in the sense that it appeals to the artist's imagination and thus to that of the artist. viewer. For Rembrandt, the mountains literally came out of his head and thus formed a spiritual landscape. Of course he could have chosen to let only a dramatic play of clouds determine the character of his landscape, as many Dutch 17th-century landscape painters did. He also did this in his etchings, but he also sometimes chose to push the earth upwards, creating hills, sometimes even unapproachable rocks and mountains, in a landscape that he could only see in his mind's eye. These were not the landscapes where he had been physically but where he had wandered mentally.

A major difference between Dutch 17th-century landscapes and those of Wesdorp is that the 17th-century landscapes are decorated with shrubs and trees, with houses, villages, people and their livestock and vehicles. Apart from the decorative nature of such obvious elements, they often also had a meaning for the content of the painting. At the very least they suggested a meaning, about the progression of the path of life, the finitude of life, the omnipotence of the deity and so on. Wesdorp's landscapes are completely devoid of such set pieces. Wesdorp thus also banishes any additional meanings they may have. Perhaps they are still in his landscapes, but are buried in the hills and valleys of his otherwise barren surfaces. His earth is desolate and empty and it is open to the viewer to mine their own ideas from it. The viewer who decorates it ​– trees, houses, people, etc. – in, actually gets in the way; rather, the hills invite you to activate your curiosity and the urge to discover. What could be behind a ridge? What would a valley look like and what character does it acquire when you change position?

In history, being curious about unexplored territory is often associated with cultivation and colonization. However, there is another urge behind that curiosity and that is the curiosity about the self.

Discovery is a fine combination of strategy and an uncontrollable urge to experience the unknown and thus make the unknown your own. In other words, discovery is a hyper-individual activity. Exploring becomes a more basic activity as the landscape contains no added or accreted elements. Anyone who has had the privilege of being in a desert or in a landscape such as that of the Scottish Highlands knows how personally and directly such a landscape in all its emptiness can appeal. On the one hand, such empty landscapes only have the minimal points of contact for the person who is there - light and dark - on the other hand, the emptiness invites you to wander into it and to be experienced and thus to project the inner emptiness, perhaps to discover its richness. Experiencing such an emptiness can also be threatening: not being able to handle that emptiness seems like not being able to handle one's own emptiness. However, it can also have a liberating effect. It is also quite possible that both states of mind merge into each other. What once seemed like a threat and something unmanageable becomes a void of tranquility and stimulates curiosity and the feeling of being one with one's own spirit that personifies itself in the empty landscape around you.

Another aspect that may be related to the initial threat is loneliness. This is emphasized by philosopher Eric Bolle, a great admirer of Wesdorp's work. He notes that you are always alone in front of the landscapes of Wesdorp. There is no detail or point about which you can communicate briefly with someone else, the only thing that the landscape offers is experience, your own experience. Wesdorp's landscapes thus go back to the romantic tradition of the sublime, the desire to merge with the superhuman. Where the German romantic painter Caspar David Friedrich (1774-1840) had another figure looking at an inhospitable landscape, with whom you could identify as a viewer, while in Wesdorp you are that viewer yourself and you are both in front of and almost in the landscape when you immerse yourself in it. You could also think of the paintings of Mark Rothko, which also seem to want to suck the viewer in. However, Wesdorp's work is not directly related to such an abstraction, it shows more of a virtual or rather alternative reality. It shows a landscape that could actually be there - Wesdorp has even determined the coordinates for it - that inspires awe and also has enormous appeal, but that can only live on in the mind of the viewer and tends to merge with it.

​This is all the more noticeable in Wesdorp's slow films. As a viewer you are at the mercy of slow viewing, almost scanning the landscape with your gaze. Once you have adapted to the slow movement in the film and accepted the accompanying soundscape as natural rather than alienating, you will eventually find it difficult to tear yourself away. As Bolle recently put it: “The extent to which the work comes to you is greater than your own view.” Wesdorp himself emphasizes that, as far as he is concerned, the artist does not show a mirror of society - as is sometimes assumed or desired by commentators - but that art shows a mirror of people. Wesdorp's work actually shows that effort to include people themselves, especially individually, in an image that seems real but is in fact purely internal.

In addition, Wesdorp's work is a wonderful amalgam of reason and feeling, even emotion. However, it is not right to make that clichéd distinction between reason and feeling again and again, and certainly not where art is concerned. In art in particular, knowledge and reason are often necessary to appeal to the feeling, as if the reason – the knowledge of materials, the making of a composition, the knowledge and way of thinking that underlies a work of art – forms the grammar of the feeling. After all, the purpose of art is not that of science, to unmask reality; art is much more a set of things, material or immaterial, that can be clearly perceived by the senses and expressly arises from and appeals to the imagination of man. The fact that Wesdorp does not shy away from poignancy and emotion in his work also coincides with the techniques he uses and embraces. For him, reason – philosophy, the calculation of coordinates, the technology that allows him to create his works – has become a grammar to reveal the sublime, which has remained relevant since Romanticism. For him, the computer is not just his paint box, drawing paper, canvas and camera lens, it is more than the sum of those things, just as for a painter his artistry is also more than just the sum of skills and materials. For Wesdorp, for example, it does not mean that he uses the computer's ratio to represent that ratio itself as proof of what the ingenuity of today's people and he himself is capable of. Of course, anyone who wants to understand how Wesdorp's works came into existence cannot escape the technical details, the science and the philosophy that interest and influence him immensely, but ultimately as a viewer, as Bolle already noted, you are alone in front of Wesdorp's works and you may find yourself in it. In that respect, the foreign visitors from the beginning of this story were soon freed from their premise that the flat Dutch polder landscape would express itself in the same flatness after their first introduction.
​
Bertus Pieters, 2020
Villa La Replubblia
de avonden - Wim Noordhoek (vpro radio 04.02.2011)
de avonden - Wim Noordhoek (vpro radio 11.02.2011)
Interview door Eric Korsten - Kunstlicht 2019 (Den Haag FM)
De virtuele wereld van Marcel Wesdorp ©2011 bij Anne-Marie Ros
Lezing 'Rest' in de Houtrustkerk over Mind over Matter, Wireframes en Reformatie 2023
Lezing 'Rest' in de Houtrustkerk over claim the unclaimed (Antarctica) 2023